..Ένα τραγούδι...θυμάμαι...

...Θυμάμαι...

Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις...Ένα τραγούδι έχει τη δυνατότητα να σε μεταφέρει σε μιαν άλλη διάσταση...όχι απλά χίλιες λέξεις...μια ζωή ολόκληρη μπορεί να περάσει μπροστά από τα μάτια σου μέσα σε 3.50 λεπτά.Όσο ζούμε έντονα...δημιουργούμε και έντονες αναμνήσεις...Όσο θυμάμαι και αναπολώ...αισθάνομαι την ψυχή και το μυαλό μου να βγαίνουν από το σώμα μου...άλλες φορές να είναι πιο ανάλαφρα...κ άλλες το βάρος να κάμπτει το κορμί μου...Νιώθω χαρά που μπορώ και βιώνω όλα αυτά τα συναισθήματα...τόσο έντονα...

Κ εκεί μέσα στις σκέψεις μου χάνομαι...και κλείνοντας τα μάτια.. νιώθω ότι ξανα ζω όλα εκείνα που χαράχτηκαν μέσα μου...άλλες φορές θυμώνω με τον εαυτό μου... άλλες πάλι αφήνομαι στην μελωδία του τραγουδιού και σαν ένα καλοστημένο βίντεο κάθομαι ως θεατής και το παρακολουθώ...

Είναι τόσα πολλά που αισθάνομαι...Εκείνη την ώρα δεν θέλω κανένας να διακόψει όλη αυτή την ονειροπόληση μου...Δεν θέλω να μιλήσω...Δεν θέλω να δικαιολογήσω...ούτε να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου...Είμαι εγώ...και οι αναμνήσεις μου...που έχουμε την ανάγκη να τα "πούμε" μετά από τόσο καιρό μόνοι μας...

Δεν θέλω να θυμώνεις...που δεν σε κάνω συμμέτοχο..είναι τόσο δική μου αυτή η στιγμή...όχι δεν κρύβομαι..απλά δεν θέλω να το μοιραστώ...είναι ο μικρός δικός μας "μυστικός δείπνος"..

Δεν γυρνάω πίσω...αλλά ένα πέρασμα κάπου κάπου μου είναι αναγκαίο...

...Και όμως όσο περίεργο κ αν σου φαίνεται...όλα αυτά ξεκίνησαν απλά ακούγοντας στο ράδιο

ένα τραγούδι...

Η μουσική...αχ...που μπορεί να μας πάει.....Με πάει εκεί που βίωσα... άλλαξα... μετάνιωσα... πόνεσα...έκλαψα...λάθεψα... κ όμως ποτέ δεν μετάνιωσα...

Ονειροβατώ.....

Είναι κάτι μέρες που νομίζω πως ονειροβατώ...είναι κάτι μέρες που νιώθω σαν να μη ζω πραγματικά ...Νιώθω σαν να συμπεριφέρομαι πιο ανάλαφρα ...με πιο εσωτερικά συναισθήματα... σαν να είναι διάφανη η ψυχή μου και να περιφέρεται εκέινη αντι για το δικό μου σώμα.. Μιλώ πιο γλυκά... Χαμογελώ συνεχώς.. Είμαι πιο καταδεχτική... Είναι κάποιες μέρες που λες και ελευθερώνομαι από όλα τα άγχη και τις αγωνίες και περνάει η μέρα όμορφα , ήρεμα, χαρούμενα χωρίς να κάνω καμία προσπαθεια ...Που συμβαίνουν μόνο όμορφα γεγονότα....Που όλα δίνουν την εντύπωση πως η μέρα αυτή είναι σχεδιασμένη στα μέτρα μου...Για μένα και μόνο...Που ακόμα και τα οφθαλμοφανή εμπόδια εξαφανίζονται.. Δε ξέρω πως να το εξηγήσω ...Ισως να ναι τυχαίο γεγονός ...Ισως και να μην είναι... Ομως υπάρχουν αυτές οι μέρες που με κάνουν και νιώθω μοναδικά!!

...Και κάπου εκεί, μέσα στη μοναξιά εμφανίζεται μια ελπίδα..Ένα όνειρο..

...Το άσχημο όνειρο...

Κ εκεί που η ζωή σου χαμογελά...

...ξαφνικά σου ρίχνει το χαστούκι της και σε επαναφέρει σε μια ενδιάμεση κατάσταση..που πλέον δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις...να γελάσεις ή να κλάψεις... όχι δεν είμαστε απαισιόδοξοι...και πρέπει να διεκδικούμε κάθε λεπτό κάθε στιγμή...γιατί τίποτα δεν μας χαρίζεται χωρίς τον προσωπικό μας μόχθο...αλλά είναι εκείνη η άτιμη στιγμή που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου...και αναφωνείς : "γιατί ρε γαμώτο σε μένα"...Πόσες φορές όλοι δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο...πόσες φορές..δεν αισθανθήκαμε την πλάτη μας να καμπουριάζει..γιατί έπεσαν πάνω της μαζεμένα τα βάρη...πόσες φορές κοιτάξαμε ψηλά...αγνώμονες για όσα κάθε μέρα μας χαρίζονται...και Του ζητήσαμε τον λόγο..Και όμως όταν αισθάνεσαι πνιγμένος...θα αναζητήσεις έναν τρόπο...να χαλαρώσεις την ψυχή σου...τότε λοιπόν αφήνεις την καρδιά σου να ξεκουραστεί..της δίνεις το περιθώριο να αναπνεύσει...και ναι αποδέχεσαι...ότι κάθε μέρα δεν βλέπεις όμορφα όνειρα...υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που ξυπνάς τα χαράματα...γιατί ο εφιάλτης σου κόβει την ανάσα...αρκεί σε αυτόν τον εφιάλτη που ζεις...να ξέρεις πως έχεις έστω και έναν άνθρωπο που θα σε αγκαλιάσει και θα γαληνέψει την ψυχή σου...η ανθρώπινη επαφή..είναι το μεγαλύτερο δώρο...το χάρισμα μάλλον καλύτερα που μας κάνει θελκτικούς στην προσέγγιση μας από άλλους ανθρώπους...και όσο υπερόπτες και αν γινόμαστε πολλές φορές...την έχουμε απόλυτα ανάγκη..χωρίς ανθρώπους δίπλα μας η ζωή μας θα ήταν ένας συνεχής "εφιάλτης"...διότι και στις χαρούμενες στιγμές μας αλλά πιο πολύ στις δύσκολες ώρες θέλουμε ανθρώπους που μας αγαπούν και μας στηρίζουν ειλικρινά...

Τώρα όμως...αυτό που θέλω....

Είναι να ξυπνήσω από αυτό το άσχημο όνειρο πριν να είναι αργά....

Η αγάπη πονάει...

Στο άκουσμα της λέξης ‘αγάπη’, μας έρχονται στο νου εικόνες από ερωτευμένα ζευγάρια, συναισθήματα οικειότητας και ζεστασιάς, συντροφικότητα, μοίρασμα, αυτονομία και δέσμευση ταυτόχρονα.

Όμως γεγονότα της καθημερινής ζωής μας δίνουν μία άλλη πραγματικότητα. Ζευγάρια που πονάνε, γυναίκες που ενώ κακοποιούνται από τον άντρα τους, συνεχίζουν να ζουν μαζί του, άνθρωποι ερωτευμένοι με συναισθηματικά μη διαθέσιμους συντρόφους, δεσμοί καταστροφικοί που αντί να διαλύονται φουντώνουν ολοένα και πιο πολύ.

Για ποιο λόγο λοιπόν επιλέγουμε να είμαστε σε σχέσεις οδυνηρές, σχέσεις που βάζουν σε κίνδυνο τη συναισθηματική και ακόμα και την σωματική μας υγεία; Πολλοί θα ισχυριστούν πως πίσω από αυτή την προσκόλληση σε τέτοιου είδους σχέσεις κρύβεται μία μεγάλη αγάπη. Μία αγάπη που πονάει όμως δεν είναι αληθινή.

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τις σχέσεις στις οποίες έχουμε προσκολληθεί θα διαπιστώσουμε πως πίσω τους δεν κρύβεται παρά μόνο ένας μεγάλος φόβος για εγκατάλειψη, ένας φόβος μήπως βρεθούμε μόνοι, ο φόβος της απόρριψης και της καταστροφής.

Η αγάπη γίνεται οδυνηρή όταν είμαστε με κάποιον που είναι ακατάλληλος για εμάς αλλά αδυνατούμε να χωρίσουμε.

Όταν προτιμάμε να είμαστε σε μία σχέση, όσο ‘άρρωστη’ και εάν είναι, παρά να είμαστε μόνοι.

Όταν τρέμουμε στην ιδέα της απόρριψης και της εγκατάλειψης και μπορούμε να κάνουμε το οτιδήποτε για να την αποφύγουμε.

Όταν συνειδητοποιούμε πως σχεδόν σε όλες μας τις σχέσεις παίζουμε τον ρόλο του ψυχολόγου στο σύντροφο μας.

Όταν οι περισσότεροι δεσμοί μας είναι με συντρόφους δεσμευμένους, αδιάφορους, ακατάλληλους και εμείς ελπίζουμε πως ‘θα αλλάξουν για χάρη μας’.

Όταν δικαιολογούμε το θυμό, την αδιαφορία του συντρόφου μας αποδίδοντας τη στα άσχημα παιδικά του χρόνια.

Όταν κάνουμε έρωτα με κάποιον που δεν μας είναι ερωτικά επιθυμητός ή όταν χρησιμοποιούμε την ερωτική πράξη ως μέσο διαφυγής από τα προβλήματα μας.

Όταν η δική μας ευτυχία εξαρτάται από τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του συντρόφου μας.

Γι όλους τους παραπάνω και όχι μόνο λόγους η αγάπη μπορεί να γίνει για κάποιους ανθρώπους εθισμός. Και παρόλο που έχουμε συνηθίσει να ακούμε μόνο για εξάρτηση στο τσιγάρο, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στον τζόγο, υπάρχει και η εξάρτηση από την αγάπη. Όταν λοιπόν η αγάπη γίνεται έμμονη ιδέα και αναστέλλει όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής ενός ατόμου, τότε μιλάμε για παθολογική αγάπη, για εξαρτημένη αγάπη.

Το ταξίδι του ονείρου....

Ονειρευόμαστε...και μόνο γιατί αυτό μας δίνει δύναμη να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα μας..Κλείνω τα μάτια μου...και ονειρεύομαι..όλα αυτά που θέλω να κάνω στην ζωή μου..σκέφτομαι...όλα αυτά που έκανα...τα λάθη..το ρίσκο που πήρα αρκετές φορές...και αυτό με έκανε πιο δυνατό άνθρωπο...Πόσα πράγματα είχα ονειρευτεί...πόσα πράγματα θα ήταν αλλιώς...αν απλώς είχα στρίψει αριστερά στην "διασταύρωση" εκείνη...Κι όμως όλα γίνονται για κάποιο λόγο...Για κάποιο λόγο επιβιβαζόμαστε στο "τρένο της ζωής" και αλλάζουμε σε κάθε σταθμό συνταξιδιώτες...Για κάποιο λόγο κατεβαίνουμε στον συγκεκριμένο σταθμό...Άραγε έχουμε κάνει κράτηση για τον σωστό σταθμό αποβίβασης...?

Όνειρα...

Γιατί...η ζωή μας έμαθε πως...ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε να ονειρευόμαστε...γιατί τα όνειρα ομορφαίνουν την ζωή μας...και μας βοηθούν να ταξιδεύουμε σε έναν άλλο πλανήτη....