...ξαφνικά σου ρίχνει το χαστούκι της και σε επαναφέρει σε μια ενδιάμεση κατάσταση..που πλέον δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις...να γελάσεις ή να κλάψεις... όχι δεν είμαστε απαισιόδοξοι...και πρέπει να διεκδικούμε κάθε λεπτό κάθε στιγμή...γιατί τίποτα δεν μας χαρίζεται χωρίς τον προσωπικό μας μόχθο...αλλά είναι εκείνη η άτιμη στιγμή που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου...και αναφωνείς : "γιατί ρε γαμώτο σε μένα"...Πόσες φορές όλοι δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο...πόσες φορές..δεν αισθανθήκαμε την πλάτη μας να καμπουριάζει..γιατί έπεσαν πάνω της μαζεμένα τα βάρη...πόσες φορές κοιτάξαμε ψηλά...αγνώμονες για όσα κάθε μέρα μας χαρίζονται...και Του ζητήσαμε τον λόγο..Και όμως όταν αισθάνεσαι πνιγμένος...θα αναζητήσεις έναν τρόπο...να χαλαρώσεις την ψυχή σου...τότε λοιπόν αφήνεις την καρδιά σου να ξεκουραστεί..της δίνεις το περιθώριο να αναπνεύσει...και ναι αποδέχεσαι...ότι κάθε μέρα δεν βλέπεις όμορφα όνειρα...υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που ξυπνάς τα χαράματα...γιατί ο εφιάλτης σου κόβει την ανάσα...αρκεί σε αυτόν τον εφιάλτη που ζεις...να ξέρεις πως έχεις έστω και έναν άνθρωπο που θα σε αγκαλιάσει και θα γαληνέψει την ψυχή σου...η ανθρώπινη επαφή..είναι το μεγαλύτερο δώρο...το χάρισμα μάλλον καλύτερα που μας κάνει θελκτικούς στην προσέγγιση μας από άλλους ανθρώπους...και όσο υπερόπτες και αν γινόμαστε πολλές φορές...την έχουμε απόλυτα ανάγκη..χωρίς ανθρώπους δίπλα μας η ζωή μας θα ήταν ένας συνεχής "εφιάλτης"...διότι και στις χαρούμενες στιγμές μας αλλά πιο πολύ στις δύσκολες ώρες θέλουμε ανθρώπους που μας αγαπούν και μας στηρίζουν ειλικρινά...
Τώρα όμως...αυτό που θέλω....
Είναι να ξυπνήσω από αυτό το άσχημο όνειρο πριν να είναι αργά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου